می گفت: روزای اولی که وبلاگ درست کرده بودم خیلی خوشحال بودم که یه جای دنج و خلوت پیدا کردم که هر چی بخوام توش می نویسم. حرفای دلم رو؛ اونایی که تا حالا به هیچکی نگفتم و توی دلم تلنبار شده. توی کتابفروشی ها دنبال اشعار عاشقونه و توی اینترنت دنبال چند تا عکس ناب می گشتم.
 عالمی داشتم برای خودم. خودم بودم و وبلاگم. به هر بهانه ای به وبلاگم سر می زدم و چیزی رو که نوشته بودم برای چندمین بار می خوندم. به همین خاطر کنتور وبلاگ مرتب تعداد باز دیدکننده بیشتری رو نشون می داد! تا اینکه...
نفسی کشید و سرش رو انداخت پایین. گفتم: تا اینکه چی؟
گفت تا اینکه یه روز دیدم برای آخرین پستی که نوشتم یه کامنت گذاشتن. برای اولین بار بود که یکی کامنت می ذاشت. هر چند برام اصلا مهم نبود کسی وبلاگم رو بخونه نخونه یا نظر بده نده؛ ولی کنجکاو بودم که بدونم کامنت مال کیه و چی گفته؟ یه کامنت بدون اسم بود که از وبلاگم تعریف کرده بود و ...
سرم رو زیر آب کردم و آوردم بالا و گفتم: خب بعدش چی شد؟!
گفت : پارسا می شه اینقدر وول نخوری؟
از توی آب اومدم بیرون و کنارش نشستم و گفتم: بفرمایید! حالا بعدش رو تعریف می کنین یا بپرم توی آب!!
گفت : روی آدرس وبلاگش کلیک کردم. وبلاگش ساده تر از وبلاگ من بود. ولی نوشته هاش عجیب با دل آدم بازی می کرد. خدای من! عجب قلمی داره این دختر!! همه وبلاگش رو خوندم حتی آرشیوش رو!! شعراش آدم رو جادو می کرد... دیگه عادت کرده بودم قبل از اینکه به وبلاگ خودم برم؛ می رفتم به وبلاگ اون... نمی دونم چرا اینجوری شدم؛ وقتی نمیاد به وبلاگم بد جوری حالم گرفته است و وقتی میاد پر از انرژی ام.
 دل تو دلم نیست؛ انگار من دارم فقط برای اون می نویسم؛ برای اونه که دارم آپ میکنم؛ نمی دونم یه احساسی دارم که... 
بعد هم زل زد توی چشمام. چشماش همه اونایی رو که برام گفته بود دوباره تکرار کرد.
منم دستم رو گذاشتم رو شونه هاش و گفتم: ببین مرتضی جان!! چه جوری بهت بگم؟... گفت: بگو راحت باش.
گفتم: راستش من احساس می کنم که تو یه جورایی...
گفت: یه جورایی چی؟
یه جورایی مخت داغ کرده!! این رو گفتم و هلش دادم توی استخر!
طفلی مرتضی