عشق تنها وارث ماندگار زمین

خدای من!

همین که چشم هایم را به زمین بدوزم و به نفس نفس زدن خاک خیره بمانم، کافی است تا تو آسمان را

به تسلیتم بفرستی تا بر خستگی دردهایم ببارد، اما نه.. دیگر اشکهای اسمان نیز آرامم نمی کند.

راستش بگذار رک بگویم که دردم چیست؟ من می خواهم با چشم های خودم ابابیل تو را ببینم! من

می خواهم با چشم های خودم، شکافته شدن نیل را لمس کنم و گلستان شدنِ آتش را زندگی کنم!

نه اینکه شک داشته باشم، می خواهم دوباره یقین کنم. تو که تنها خدای ابراهیم نیستی، تو که تنها

پروردگار موسی نیستی!! ابراهیم از تو رستاخیز قیامت را یقین خواست و من از تو ... !!

خدای من، من از تو ... بگویم یا نگویم؟!

امشب شب عرفه است و من از تو چه می خواهم؟

 می خواهم بی گناهی عشق را باور کنی! می خواهم سرکشی ابلیس را تاب نیاوری!!

 می خواهم نرانی اش بلکه عقوبتش کنی!!

حالا فقط دردواره ها در زیر قلمم نمی لغزند که بر زبانم می لغزند و از نگاهم قطره قطره جاری می

شوند و تو خوبتر از جان سوخته ام می فهمی شان... که تو نزدیکتر از من به منی. پس این همه تقلای

من برای آنکه وعده های تو را به یادت بیاورد، برای این است که به یاد خودش بیفتد تا آرام بگیرد و

سکوت تو دیگر، حوصله تنگش را بی قرار نکند که تو بارها در نامه آسمانی ات که برای دلم

فرستادی سوگند خورده ای که

 عشق تنها وارث ماندگار زمین است!