خیلی خسته ام، خسته تر از همیشه. از شنبه کلاسای ترم جدید شروع می شه و من هیچ انرژی و یا انگیزه ای برای تدریس ندارم. کاش می شد تلفن بزنم بگم این ترم نمی تونم بیام. کاش به همین راحتی بود .کاش می شد از همه حصارها به راحتی عبور کرد، کاش می شد محدودیت ها را نادیده گرفت. کاش می شد ... . تازه قلبم هم درد می کنه... یاد این حکایت می افتم که : جوانی را بردند در نزد طبیب تا مشکل قلبش را درمان کند. طبیب بعد معاینه دقیق نگاهی کرد و گفت: این قلب ... دو باره معاینه کرد و گفت: بله، این قلب مشکلی ندارد فقط چند صباحی است که عاشق شده است.
دیدی گاهی وقتا ذهنت از پشت فرمون پر می کشه تا عالم هپروت!! آقا این عالم هپروت عجب
صفایی داره !! با خودت تفکر می کنی، حرف می زنی، لبخند می زنی، گاهی هم گریه می کنی
... و فقط یه بوق جانانه اتوبوسه که می تونه تو رو از عالم هروت بیاره بیرون! من فکر می کنم باید
قدر این عالم هپروت رو دونست، اصلا اگه تفکرات آدما رو وقتی که در عالم هپروت سیر می کنند،
مکتوب کنند، هیچ بعید نیست که از اندیشه های کانت و دکارت و هگل جلو بزنه!!
دیروز پشت فرمون، جاتون خالی، توی یه ترافیک خفن، در حالی که به رفت و آمد عابرین از لا به
لای ماشینا نگاه می کردم، رفتم توی اندیشه های هپروتی خودم. با خودم فکر می کردم:
ما پسر ها، برتری های غیر قابل انکاری بر دخترا داریم و بی جهت نیست که به ما پسرها، جنس
برتر لقب دادند!!
دلیل اول اینکه: ما پسرها، خیلی خوش سلیقه تر از دخترا هستیم، یعنی خدا وقتی می خواسته
حس زیبایی شناسی رو بین زن و مرد تقسیم کنه، 99 درصدش رو به ما پسرا داده، و شاید یه
درصد هم به دخترا. دلیل این مطلب اینه که ما پسرا در زندگی به شدت زیباشناسانه عمل می
کنیم. چون اگه فقط یه کمی به دور و برتون نگاه کنین متوجه می شید که ما پسرها، عاشقِ
موجودی لطیف، ظریف و احیانا شریف و نازنین و یک کلام خوشگل به نام دختر می شیم! اصلا ما
پسرها دائماً عاشقمظاهری زیبا همچون ابروان کمانی، گیسوان طلایی و چشمان آسمانی،
لبان ... می شویم. اما دخترا چی!!!
دخترا یا اصلا عاشق نمی شن یا اگر هم بشن، عاشق چی می شن؟! دخترا از فرط بی
سلیقگی، به موجودی دل می بندند که کریه المنظر، کج و کوله، با صورت و بدنی پشمالو، و
مطابق آمار، در بسیاری از موارد کچل!! است. اصلا یه پسر غیر از صورتی پشمالو، ناهموار،
لنگانی دراز و صدایی بسیار خشن، چی داره. ولی با این حال می بینیم که دخترها از شدت بی
احساسی باز هم عاشقش می شوند!!
حالا شما قضاوت کنید که ما پسرها خوش سلیقه تر و دارای حس زیبایی شناسی هستیم یا
دخترا !!
دلیل دوم برتری غیر قابل انکار پسرا بر دخترا رو شاید توی پست بعدی گفتم.
خدایا ممنونتم که منو اینقدر با احساس و خوش سلیقه آفریدی.
تاسوعا و عاشورای امسال برای من یه طور دیگه بود. آخه تا همین پارسال، بنابر یک سنت دیرینه خانوادگی مراسم روضه خوانی و عزاداری امام حسین در خونه مون برگزار می شد. اول ماه محرم که می شد یه شور و اشتیاقی تمام وجود من و امین رو در بر می گرفت که نگو و نپرس! همه چی توی خونه مون رنگ عزای امام حسین رو می گرفت، حتی سلام کردنمون، احوال پرسیمون هم یه جور دیگه می شد. تمام حیاط خونه رو با پارچه های برزنت، مسقف می کردیم و دیوارای حیاط با پارچه های مشکی که با اشعار محتشم نقش بسته بود، سیاه پوش می شدند: باز این چه شورش است که در خلق عالم است...
وای خدا، چقدر این اشعار قشنگه!! با اینکه کار پر دردسری بود ولی با لذت تموم انجامش می دادیم انگار خود امام حسین بهمون انرژی می داد. غیر از اقوام دور و نزدیک، اهالی محل، عزادارای همیشگی بودند.
همه ساله اول مراسم، امین زیارت عاشورا می خوند و بعدش هم که دو تا منبری بودند که سخنرانی می کردند و سینه زنی. همه اینا یه طرف، درست کردن حلیم روز عاشورا یه طرف!! ولی حلیمی می شد که مزه اش تا عاشورای سال بعد فراموش نمی شد.
ولی امسال بابا با فشاری که شهرداری آورد مجبور شد که خونه رو بفروشه. تا دو سه روز، نه من،نه امین باورمون نمی شد که خونه رو بابا فروخته ... خسته تون نکنم، امسال مراسم عزای امام حسین نداشتیم، بابا هم خرج و مخارج درست کردن حلیم رو داد به یه مؤسسه خیریه...
امین که اوضاع رو اینجوری دید، رفت قاطی بچه های مسجد و داربست زدند، توی این شبای سرد زمستون، چای و شیر داغ به مردم می دادند.
اما من که حال و حوصله هیچکاری رو نداشتم، رفتم مسافر کشی!! یه نوار سینه زنیِ محمود کریمی گذاشتم توی ماشین و هر کسی رو دیدم توی خیابون که منتظر تاکسی بود، صلواتی سوارش کردم... خدایا چقدر مردم مهربون و دوست داشتنی داریم ما. هم صحبتی با عزادارای امام حسین توی ماشین، صفایی داشت. اگه یکی از اون دعاهایی که اونا برام کردند مستجاب بشه، اوضاع دنیا و آخرتم یه جور دیگه می شه.
: خیر ببینی پسر جون!! الهی داماد شی پسرم! موفق باشید آقا!! خدا پدر و مادرت رو بیامرزه! اجرت با امام حسین! ...