مسافرکشی صلواتی

تاسوعا و عاشورای امسال برای من یه طور دیگه بود. آخه تا همین پارسال، بنابر یک سنت دیرینه خانوادگی مراسم روضه خوانی و عزاداری امام حسین در خونه مون برگزار می شد. اول ماه محرم که می شد یه شور و اشتیاقی تمام وجود من و امین رو در بر می گرفت که نگو و نپرس! همه چی توی خونه مون رنگ عزای امام حسین رو می گرفت، حتی سلام کردنمون، احوال پرسیمون هم یه جور دیگه می شد. تمام حیاط خونه رو با پارچه های برزنت، مسقف می کردیم و دیوارای حیاط با پارچه های مشکی که با اشعار محتشم نقش بسته بود، سیاه پوش می شدند: باز این چه شورش است که در خلق عالم است...
وای خدا، چقدر این اشعار قشنگه!! با اینکه کار پر دردسری بود ولی با لذت تموم انجامش می دادیم انگار خود امام حسین بهمون انرژی می داد. غیر از اقوام دور و نزدیک، اهالی محل، عزادارای همیشگی بودند.

 همه ساله اول مراسم، امین زیارت عاشورا می خوند و بعدش هم که دو تا منبری بودند که سخنرانی می کردند و سینه زنی. همه اینا یه طرف، درست کردن حلیم روز عاشورا یه طرف!! ولی حلیمی می شد که مزه اش تا عاشورای سال بعد فراموش نمی شد.

ولی امسال بابا با فشاری که شهرداری آورد مجبور شد که خونه رو بفروشه. تا دو سه روز، نه من،نه امین باورمون نمی شد که خونه رو بابا فروخته ... خسته تون نکنم، امسال مراسم عزای امام حسین نداشتیم، بابا هم خرج و مخارج درست کردن حلیم رو داد به یه مؤسسه خیریه...

امین که اوضاع رو اینجوری دید، رفت قاطی بچه های مسجد و داربست زدند، توی این شبای سرد زمستون، چای و شیر داغ به مردم می دادند.

 اما من که حال و حوصله هیچکاری رو نداشتم، رفتم مسافر کشی!! یه نوار سینه زنیِ محمود کریمی گذاشتم توی ماشین و هر کسی رو دیدم توی خیابون که منتظر تاکسی بود، صلواتی سوارش کردم... خدایا چقدر مردم مهربون و دوست داشتنی داریم ما. هم صحبتی با عزادارای امام حسین توی ماشین، صفایی داشت. اگه یکی از اون دعاهایی که اونا برام کردند مستجاب بشه، اوضاع دنیا و آخرتم یه جور دیگه می شه.

: خیر ببینی پسر جون!! الهی داماد شی پسرم! موفق باشید آقا!! خدا پدر و مادرت رو بیامرزه! اجرت با امام حسین! ...