به میدون شهدا که رسیدم تا چشمم افتاد به گلدسته های حرم امام رضا روم نشد سلام بدم؛ البته روزای قبل هم که از همون جا سلام می دادم با کلی خجالت سرم رو به احترام آقا پایین میاوردم
از مراسم روز هفتم بابای حمید که اونم به خاطر حمید رفتم حرم؛ تا الان حدود یه ماه میشه که حرم نرفتم
 توی مشهد باشی و فاصله خونتون تا حرم امام رضا هم فقط یه کورس ماشین باشه؛ اونوقت یه ماه حرم نری؛خیلی خری.
بیخود نیست که وقتی زائرای امام رضا می یان مشهد می گن: السلام علیک یا امام رضای غریب
 هنوز یادم نرفته که شب کنکور فوق لیسانس به امام رضا چی گفتم:
آقا!! تو که خودت می دونی من هیچی نخوندم یعنی هیچی هیچی که نه؛ ولی اونجور که قبول بشم نخوندم؛ ولی میدونی اگه قبول نشم چی میشه؟!! آقا ! با چه زبونی بهت بگم من از سربازی بیزارم. تو که برات کاری نداره؛ اگه یه لطفی کنی و سوالات از همون جایی باشه که من خوندم؛ قول میدم قول مردونه ها!! که اگه قبول شدم هفته ای سه چهار بار بیام پابوست؛ اصلا اگه تو بخوای هر روز میام...!! هزار تا هم صلوات برای مادرتون میفرستم؛ اصلا هزار تا هم برای خودت؛ هزار تا هم برا.....!!
عجب شبی بود اون شب. کلی با امام رضا صحبت کردم و یه عالمه قول و قرار گذاشتم.
حالا که سه سال از اون جریان گذشته و منم فوق لیسانس رو تموم کردم؛ ولی اون همه قول و قرار!!!
هر کی دیگه جای امام رضا بود الان دیگه قاطی کرده بود.
آقا!! مرامت عشقه؛ خیلی ماهی؛ خیلی با حالی؛ یه خم به اون ابروهای قشنگت نیاوردی و نگفتی آقا پارسا!! پارسال دوست؛ امسال آشنا.