توی این روزگاری که ما زندگی می کنیم من بعید می دونم جایی باشه که آدما واقعا شاد باشن. می دونی با این همه بدی که روی این زمین وجود داره آدم اگه خودش هم بخواد زورکی خودش رو شاد  نشون بده نمی تونه.
البته شاید بتونه ولی شادیه زورکی چه ارزشی داره و چقدر می تونه دوام بیاره؟!
چطور می تونی شاد باشی وقتی می بینی یا می شنوی که در یه جای دیگه که شاید همین شهری باشه که توش داری زندگی می کنی و یا همین کوچه خودتون و چه بسا خونه همسایه!! یه نفر داره بهش ظلم می شه؛ یه نفر بی پناهه؛ یه نفر دلش شکسته ؛ یه نفر....
دیروز روز جشن بود؛ روز مادر بود و روز زن. خیلی ها خوش بودن؛ خیلی ها رفتن خونه بخت؛ ولی زن همسایه ما از شوهرش کتک می خورد و من به خاطر اینکه دلش رو نداشتم صدای گریه اش رو بشنوم گوشم رو گرفته بودم

یه جهانه یه جهانه؛چه بزرگه چه بزرگه

پر شهره؛ پر جنگل؛ پر آدم؛ پر گرگه

توی شهرا پر خونه؛ توی خونه جای آدم

یکی با شادی می رقصه؛ یکی با غصه و با غم

زمین پر از شادی آرزویی است که رهاترین مرد تاریخ به ارمغان خواهد آورد.

به امید آنروز